آیا زدن سربازان وظیفه در تظاهرات جایز است ؟

با مرور صحنه های درگیری سال گذشته میبینیم که همواره مردم ایران با مهربانی و محبت سعی میکردند حساب سربازان و مامورهای نیروی انتظامی را از بقیه جدا کنند و با محبت برخورد کنند . حتی میدیدم که گاهی بسیجی ها هم مورد این لطف قرار میگرفتند . در اکثر مواقع هم مدافع اصلی ، یانوان ایرانی حاضر در صحنه بودند . بانوانی که گاه سربازان را مثل فرزند خود تصور میکردند . ویا خانمهای جوانتری که بخاطر احساسات پاکشان طاقت دیدن صحنه های کتک خوردن این افراد را نداشتند و در مقابل مردم خشمگین سینه سپر میکردند و دفاع میکردند . اما آیا واقعا این کارها باز هم هم جایز است ؟
همگی دیدیم که در جواب این محبت و عطوفت ، به محض فروکش اعتراضات ، جوانان ما را در زندانها به فجیعترین و وحشیانه ترین شکل کشتند ، به دختران و پسرانمان تجاوز کردند ، کتک زدند و هر جنایتی که خواستند کردند .
همین سربازان که از ما توقع مهربانی داشتند و میگفتند ما هم مثل شما و از جنس شما مردم هستیم ، اگر موقعیتی گیر می آوردند ، چند نفری به جان جوانان دیگر می افتادند و کتکشان میزدند و تحویل بازداشتگاه میدادند . براستی اینها شایسته ی محبتند ؟
همین مامورهایی که میگوئیم بخاطر حقوق و خرج زن و بچه این کارها را میکنند ، چرا در زندانها به این رفتارشان ادامه دادند ؟ چرا در جاهایی مثل کهریزک ، مثل قاتلین بالفطره ، روح الامینی ها را آنقدر زدند که کشته شدند ؟
مگر اینها از جنس ما نیستند ؟ پس چرا کاسه ی داغتر از آش هستند و حتی فراتر از دستورات فرماندهانشان با مردم بدرفتاری میکنند ؟ آیا غیر از این است که هر انسانی در هر پست و مقامی در این مملکت دوست دارد برای دیگران پادشاهی کند ؟ مگر غیر از این است که آن سرباز هم دوست دارد در آن لباس برای یک جوان هم سن و سال خودش عرض اندام کند ؟ مگر نمیتواند موقعی که جوانی را اجباراً روبروی فرماندهش دستگیر میکند ، کمی دستش را شل کند تا فرار کند ؟ پس چرا برعکس این کار ، سربازان دیگرکه دوستانش هستند ، به کمکش می آیند و روی زمین میکشندش و تا زمانی که تحویلش بدهند با مشت و لگد و باتوم بدرقه اش میکنند ؟
واقعا اینها سزاوار بخششند ؟ من نظری نمیدهم و میخواهم خودتان کمی با خودتان روراست باشید و جواب خودتان را بدهید .